«...Είναι σχεδόν αδύνατο να μεταφέρεις στο σύγχρονο άνθρωπο που τρέφεται με τη δημοσιότητα, την αυτοπροβολή και την ατέλειωτη αυτοεξύμνηση, το γεγονός ότι εκείνο που είναι αυθεντικά τέλειο, όμορφο και καλό είναι την ίδια στιγμή γνήσια ταπεινό...»
Την παραμονή της Κυριακής «του Τελώνη και του Φαρισαίου», στον Εσπερινό του Σαββάτου εμφανίζεται για πρώτη φορά το λειτουργικό βιβλίο «Τριώδιο». Απ’ αυτό διαβάζονται διάφορα κείμενα που τα προσθέτουμε στους συνηθισμένους ύμνους της εβδομαδιαίας αναστάσιμης ακολουθίας. Όλα αυτά τα κείμενα παρουσιάζουν την επόμενη μεγάλη πλευρά της μετάνοιας: την ταπείνωση. Το ευαγγελικό ανάγνωσμα (Λουκ.18,10-14) περιγράφει έναν άνθρωπο που είναι πάντα ευχαριστημένος με τον εαυτό του και που νομίζει ότι συμμορφώνεται με όλες τις απαιτήσεις της θρησκείας. Είναι βέβαιος για τον εαυτό του και πολύ περήφανος γι’ αυτόν. Στην πραγματικότητα όμως έχει παραποιήσει το νόημα της θρησκείας. Την έχει περιορίσει σε εξωτερικούς τύπους και μετράει την ευσέβειά του με το ποσόν των χρημάτων που συνεισφέρει στο ναό. Όσο για τον Τελώνη, αυτός ταπεινώνει τον εαυτό του και αυτή η ταπείνωση τον δικαιώνει μπροστά στον Θεό. Αν υπάρχει μια ηθική αξία που σχεδόν απόλυτα παραθεωρείται ή αγνοείται σήμερα είναι πραγματικά η ταπείνωση. Ο πολιτισμός στον οποίο ζούμε διαρκώς ενσταλάζει μέσα μας την έννοια της υπερηφάνειας, της αυτοεξύμνησης και της αυτοδικαίωσης. Είναι οικοδομημένος πάνω στην αλαζονική υπόθεση ότι ο άνθρωπος μπορεί να πετύχει οτιδήποτε μόνος του, και φτάνει το να περιγράφει τον Θεό σαν τον Ένα που πάντοτε αμείβει τις επιτυχίες και τα καλά έργα του ανθρώπου.
Η ταπείνωση -είτε ατομική, είτε ομαδική, είτε εθνική είναι- θεωρείται δείγμα αδυναμίας, κάτι ανάρμοστο για έναν αληθινό άνθρωπο. Αλλά μήπως οι χριστιανοί σήμερα δεν είναι ποτισμένοι με το πνεύμα του Φαρισαίου; Μήπως και μεις δε θέλουμε κάθε προσφορά μας, κάθε «καλή πράξη» μας, καθετί που κάνουμε «για την Εκκλησία» να αναγνωρίζεται, να επαινείται, να δημοσιεύεται; Αλλά τι είναι ταπείνωση; Η απάντηση σ’ αυτή την ερώτηση μπορεί να φανεί παράδοξη γιατί είναι ριζωμένη σε μια περίεργη διαβεβαίωση: Ο ίδιος το Θεός είναι ταπεινός! Για κείνον που γνωρίζει τον Θεό, που Τον ατενίζει μέσα στη δημιουργία Του και στις σωτήριες ενέργειές Του, είναι φανερό ότι η ταπείνωση είναι πραγματικά μια θεία ποιότητα, είναι το ουσιαστικό περιεχόμενο και η λάμψη της δόξας από την οποία, όπως ψέλνουμε στη Θεία Λειτουργία, είναι «πλήρης ο ουρανός και η γη». Μέσα στην ανθρώπινη διανοητικότητά μας έχουμε την τάση να μη μπορούμε να συμβιβάσουμε τη «δόξα» με την «ταπείνωση» - αφού μάλιστα η ταπείνωση θεωρείται ψεγάδι ή ελάττωμα. Ακριβώς όμως η άγνοιά μας και η αδεξιότητά μας είναι εκείνα που μας κάνουν ή θα έπρεπε να μας κάνουν να νιώθουμε ταπεινοί.
Είναι σχεδόν αδύνατο να μεταφέρεις στο σύγχρονο άνθρωπο που
τρέφεται με τη δημοσιότητα, την αυτοπροβολή και την ατέλειωτη
αυτοεξύμνηση, το γεγονός ότι εκείνο που είναι αυθεντικά τέλειο, όμορφο
και καλό είναι την ίδια στιγμή γνήσια ταπεινό. Ακριβώς γιατί η
τελειότητα δεν έχει ανάγκη από τη «δημοσιότητα», την εξωτερική δόξα ή
από την κάθε είδους επίδειξη. Ο Θεός είναι ταπεινός γιατί είναι τέλειος.
Η ταπείνωσή Του είναι η δόξα Του και η πηγή κάθε αληθινής ομορφιάς,
τελειότητας και καλοσύνης. Αυτό συνέβηκε με την Παναγία, τη Μητέρα του
Χριστού, που η ταπείνωση την έκανε χαρά όλης της οικουμένης και τρανή
αποκάλυψη της ωραιότητας πάνω στη γη· αυτό έγινε και με όλους τους
αγίους· το ίδιο συμβαίνει και με κάθε ανθρώπινη ύπαρξη στις σπάνιες
στιγμές της επαφής της με το Θεό. Πώς κανείς γίνεται ταπεινός; Η
απάντηση για ένα χριστιανό είναι απλή: με την ενατένιση του Χριστού, που
είναι η σαρκωμένη Θεία ταπείνωση, ο Ένας, μέσα στον οποίο ο Θεός
αποκάλυψε, μια για πάντα, τη δόξα Του σαν ταπείνωση και την ταπείνωσή
Του σαν δόξα. «Νῦν» είπε ο Χριστός τη νύχτα της άκρας ταπείνωσής Του,
«ἐδοξάσθη ὁ υἰός τοῦ ἀνθρώπου, καί ὁ Θεός ἐδοξάσθη ἐν αὐτῷ». Η ταπείνωση
μαθαίνεται ατενίζοντας το Χριστό ο οποίος είπε: «Μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ ὅτι
πρᾶος εἰμί καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ» (Ματθ. 11: 29). Τελικά γινόμαστε
ταπεινοί με το να μετράμε το καθετί με μέτρο το Χριστό και να
αναφερόμαστε για όλα σ’ Αυτόν. Χωρίς τον Χριστό η αληθινή ταπείνωση
είναι αδύνατη, ενώ στην περίπτωση του Φαρισαίου, ακόμα και η θρησκεία,
γίνεται υπερηφάνεια για τα επιτεύγματά του· έχουμε δηλαδή ένα είδος
φαρισαϊκής αυτό-δοξολογίας. Η περίοδος λοιπόν της Μεγάλης Τεσσαρακοστής
αρχίζει με μια αναζήτηση, μια προσευχή για ταπείνωση που είναι η αρχή
της αληθινής μετάνοιας. Γιατί μετάνοια, πάνω από καθετί άλλο, είναι η
επιστροφή στη γνήσια τάξη των πραγμάτων, η «αναμόρφωση του αρχαίου
κάλλους». Η μετάνοια επομένως είναι θεμελιωμένη στην ταπείνωση και η
ταπείνωση – η Θεία και θαυμαστή ταπείνωση – είναι καρπός της και τέρμα
της.
π. Αλέξανδρος Σμέμαν, (από το βιβλίο Μεγάλη Σαρακοστή: πορεία προς το Πάσχα, εκδ. Ακρίτας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου