Κυριακή Ε' Νηστειών -«Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα και ο Υιός του ανθρώπου παραδοθήσεται τοις αρχιερεύσι και γραμματεύσι και κατακρινούσιν αυτόν θανάτω»

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ:Εβρ. θ' 11-24

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ: Μάρκ. ι' 32-45

«Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα και ο Υιός του ανθρώπου παραδοθήσεται τοις αρχιερεύσι και γραμματεύσι και κατακρινούσιν αυτόν θανάτω» (Μάρκ. ι' 33).

Είναι η τελευταία φορά που ο Χριστός ανεβαίνει στα Ιεροσόλυμα συνοδευόμενος από τους Μαθητές Του. Καθ’ οδόν προαναγγέλλει ότι πλησιάζει η ώρα του Πάθους Του. Αυτό το πάθος είναι εκούσιο, γιατί όπως αναφέρει σήμερα ο Ίδιος «Θα παραδοθεί στους αρχιερείς και τους γραμματείς. Αυτοί θα τον καταδικάσουν σε θάνατο και θα τον παραδώσουν στους Εθνικούς. Θα τον περιγελάσουν, θα τον μαστιγώσουν, θα τον φτύσουν και θα τον θανατώσουν. Ύστερα από τρεις μέρες όμως θα αναστηθεί».

Ένα πάθος, λοιπόν, αλλά εκούσιο-θεληματικό. Κανένας δεν τον εξαναγκάζει. Όταν αναφέρεται σ' αυτό χρησιμοποιεί τον όρο «δει» πρέπει. «Ότι δει αυτόν απελθείν εις Ιεροσόλυμα και πολλά παθείν από των πρεσβυτέρων και αρχιερέων και γραμματέων και αποκτανθήναι και τη τρίτη ημέρα εγερθήναι". (Ματθ. ιστ'21). Στη συνομιλία δε, που είχε με τον Νικόδημο, εξηγεί και το γιατί πρέπει να θανατωθεί. «Ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ'έχη ζωήν αιώνιον». Και συνεχίζει. «Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο ,ώστε παρέδωσε στον θάνατο τον μονογενή Του Υιό, για να μη χαθεί όποιος πιστεύει σ' Αυτόν αλλά να έχει ζωή αιώνια"(Ιωάν.γ'15-16).

Ο Χριστός, λοιπόν, με τη δική Του θέληση οδηγείται προς το Πάθος. Ομολογεί με επιμονή: «Εγώ τίθημι την ψυχήν μου ». «Εγώ θυσιάζω τη ζωή μου, ώστε να την ξαναπάρω. Κανείς δεν μου την παίρνει, αλλά Εγώ από μόνος μου την προσφέρω.Από μένα εξαρτάται να την προσφέρω κι από μένα εξαρτάται να την ξαναπάρω. Αυτήν την εντολή έλαβα από τον Πατέρα μου"(Ιωάν.ι'17-18).

Αυτό ήταν το έργο της Θείας Οικονομίας. Αυτό επέβαλλε η αγάπη του Θεού για τη σωτηρία του κόσμου. Ο Χριστός, ως Θεός, είχε τη δυνατότητα της επιλογής. Μπορούσε ακόμα να επιλέξει οποιοδήποτε τρόπο για τη σωτηρία του κόσμου. Κι όμως επέλεξε το δρόμο της θυσίας. Επέλεξε όχι μόνο τον πιο οδυνηρό, αλλά και τον πιο εξευτελιστικό θάνατο, τον σταυρικό θάνατο.

 Ο Σταυρός, που είναι η ύψιστη έκφραση της αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο, είναι την ίδια στιγμή και η χείριστη απάντηση του ανθρώπου σ' αυτή την αγάπη του Θεού. Για τούτο και ο Απόστολος Παύλος μας καλεί να συνειδητοποιήσουμε τούτη τη σημαντική αλήθεια ,όσο πλησιάζουμε προς τη γιορτή του Πάσχα. Ότι «το Πάσχα ημών υπέρ ημών ετύθη Χριστός» (Α΄ Κορ.ε'7). «Γιατί η δική μας γιορτή του Πάσχα συνίσταται στο γεγονός ότι θυσιάστηκε για χάρη μας ο Χριστός».

Άραγε πόσοι και σε ποιο βαθμό αντιλαμβανόμαστε αυτή τη θυσία; Αλλά ακόμα πόσοι και σε ποιό βαθμό αποδεχόμαστε ότι ο Σταυρός του Χριστού είναι το «λύτρο», το αντάλλαγμα που δόθηκε για να εξαγοραστούν οι αμαρτίες του καθενός από μας ;

Η απάντηση είναι δύσκολη ,ίσως και οδυνηρή. Ίσως να μη διαφέρει από αυτή των Μαθητών του Χριστού, οι οποίοι στο άκουσμα των Παθών Του, προτάσσουν τα δικά τους πάθη. Προτάσσουν το πάθος του εγωισμού, καθώς την αντιζηλία και τον ανταγωνισμό. Δυό από αυτούς, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, δεν ζητούν υπηρεσία και έργο στη Βασιλεία Του, αλλά τις πιο ξεχωριστές τιμές. «Διδάσκαλε, θέλουμε να μας κάνεις τη χάρη που θα σου ζητήσουμε… Όταν θα εγκαταστήσεις την ένδοξη βασιλεία σου, βάλε μας να καθίσουμε ο ένας στα δεξιά και ο άλλος στα αριστερά σου».

 «Ουκ οίδατε τι αιτείσθε», τους είπε ο Χριστός. «Δεν ξέρετε τι ζητάτε», ενώ τους ρωτά αν μπορούν να γίνουν συμμέτοχοι των Παθών Του. Μετά από τη θετική τους απάντηση τους είπε ο Χριστός. «Το ποτήρι που θα πιω εγώ θα το πιείτε, και με το βάπτισμα των παθημάτων μου θα βαπτιστείτε. Το να καθίσετε όμως στα δεξιά μου και στα αριστερά μου δεν μπορώ να σας τα δώσω εγώ, αλλά θα δοθεί σ' αυτούς για τους οποίους έχει ετοιμαστεί με τους δικούς τους κόπους και θυσίες.

 Ο Χριστός προσφέρει τους καρπούς της απολυτρώσεως. Όμως τους καρπούς της δόξας θα τους γευτούν εκείνοι που εργάστηκαν με ταπεινοφροσύνη και αυτοθυσία. Η Βασιλεία του Θεού και κατ' επέκταση η αιώνια ζωή είναι μεν δώρο και δωρεά του Θεού ,αλλά την ίδια στιγμή είναι και κατάκτηση, στην οποία μας καλεί ο Θεός να γίνουμε μέτοχοι. Προτρέπει ο Απόστολος Παύλος τον μαθητή του Τιμόθεο και κατ' επέκταση κι εμάς: « Να επιδιώκεις τη δικαιοσύνη, την ευσέβεια, την πίστη, την αγάπη, την υπομονή, την πραότητα. Να αγωνίζεσαι τον ωραίο αγώνα της πίστεως. Κατάκτησε έτσι την αιώνια ζωή στην οποία σε κάλεσε ο Θεός, για την οποία ομολόγησες την καλή ομολογία μπροστά σε πολλούς μάρτυρες.» (Α' Τιμ.στ' 11-12).

Αδελφοί μου, ο Χριστός δεν περιορίστηκε σήμερα στο να απορρίψει τη φιλοπρωτία των δύο ή την αγανάκτηση των άλλων δέκα Μαθητών Του. Με λόγια , αλλά ιδιαίτερα με έργα, τους αποκάλυψε ότι η Βασιλεία Του είναι ξένη προς την εγωιστική τάση, την κυριαρχία ή την ιδιοτελή εκμετάλλευση των άλλων. Στη Βασιλεία Του εκείνο που προέχει είναι η αγάπη, η προφορά και η θυσία. Η Βασιλεία Του είναι βασιλεία διακονίας και όχι εξουσιαστικής κυριαρχίας. Θα τους αποδείξει σε λίγο, πλένοντάς τους τα πόδια ,ότι "ο Υιός του Ανθρώπου δεν ήρθε για να τον υπηρετήσουν, αλλά για να υπηρετήσει και να προσφέρει τη ζωή Του λύτρο για όλους».

Αυτή είναι στ' αλήθεια η πιο μεγάλη επανάσταση που άλλαξε τον κόσμο. Μέσα από την αγάπη, μέσα από τη διακονία, μέσα από την αναγνώριση της ισότητας των ανθρώπων, προχώρησε στην κατάργηση της δουλείας. Όμως, υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης της ποιότητας της ζωής μέσα από τη δική μας εσωτερική βελτίωση. Η πορεία μας ας είναι πορεία ταπείνωσης προσφοράς και αγάπης. Αυτή θα είναι η καλύτερη άπόδειξη ότι συμπεριφερόμαστε και συσταυρωνόμαστε με τον Χριστό.

 Θεόδωρος Αντωνιάδης